Bu sabah çok sevdiğim, beni de gerçek çocuklarından biri gibi sevmiş, her anlamda hep arkamda olmuş kayınvalidemi kaybettik. 84 yaşındaydı ama denizde yakın zamana kadar, benden çok daha uzaklara yüzebiliyordu.

Babamı 81, annemi de 83 yaşında kaybettim. Bu yaşlar hepimize “Eh uzun yaşamış, normal” dedirten yaşlar.

Ama bana tuhaf gelen birşey var.

Bir insan 84 yıl yaşadığında, 5 yaşında evcilik, ilkokulda top oynadığı, birlikte liseye gittiği, evlendiği, boşandığı insanlarla, bir kere bindiği taksinin şöförü ile, gelini, damadı, torunu, evinin önündeki simitçi, marketteki kasiyer, hergün gazetesini aldığı büfe sahibi ile onbinlerce irili ufaklı ilişki kuruyor, o onlarda, onlar da onda izler, hatıralar, resimler, duygular bırakıyor.

84 senede kurulan ilişkiler, onların yarattığı duygular, hatıralardaki resimler, yaptığı yemeğin hatırımızda bıraktığı lezzet, onu ilk öpenin hatıraları hep bir yerlerde, belki binlerce kişinin beyninde duruyor.

Ve bir anda, bir bilgisayarın hardiski çökmüş ya da formatlanmış gibi bunları yaratan beyin/kalp duruyor. Gönderilmiş emailler, resimler, facebookdaki paylaşımlar gibi sadece başkalarında kalıyor.

Bir ömür boyu an be an kurduğun, dantel gibi işlenen milyarlarca hayat anı, ilişkiler, yarattığın etki basit bir harddisk arızası gibi nasıl oluyor da bir anda, kolayca duruveriyor?

Hayat ve ölümü manalandırmak filozofların işi. Ama nafile, şimdiye kadar bi bok anlayan da anlatabilen de çıkmamış.

Beynimde hergün babamın “dün akşam yeni birşeyler yaptın mı?” diye merakla sorduğunu, annemin “dolma yaptım, uğrayıp ye de öyle git” dediğini duyuyorum. Yarından itibaren de kayınvalidemin “bak bir ihtiyacın varsa söyle, ben arkandayım” dediğini duyacağım.

Muhtemelen 100 sene sonra onlardan birşeyler hatırlayan torunları bile olmayacak.

İşte o zaman gerçekten ölmüş olacaklar.